Een eerste blog vanuit uganda.
Blijf op de hoogte en volg Anjo
09 Maart 2020 | Nederland, Putten
Een eerste blog vanuit een, vandaag wat ‘fris’, Uganda:
Vorige week dinsdagochtend ging al vroeg de wekker, om 7:15 uur vertrek richting Schiphol. Het maatje waarmee ik ging was snel gevonden, kopje koffie en de laatste spullen van haar in één van de koffers en toen kon het feest van alle controles en checks beginnen. De koffers waren ietsepietsje te zwaar, maar de vriendelijke mevrouw keurde het goed. De douane ging snel (je hoeft tegenwoordig niets meer uit je tas te halen), nog een laatste paspoort check en toen was het wachten op boarden. Zo rond 12:00 uur lieten de wielen van het vliegtuig de Nederlandse bodem los en vlogen we richting Istanbul. Op Istanbul een poosje wachten en rondlopen en toen via Kigali naar Entebbe. Dat stuk was het vliegtuig(je) niet vol, dus we hadden ruimte genoeg om hier en daar een dutje te doen. Onderweg er achter gekomen dat in vliegtuig 1 m’n ereader is blijven liggen. Flink balen, maar het is zo en hij is het niet waard om achteraan te gaan en dan een vlucht te missen. Ondanks dat het midden in de nacht is als we op Entebbe aankomen is het er warm! Dus gauw koffers ophalen en paspoort laten checken. Maar niet voordat we onze handen verplicht desinfecteren moeten (vanwege Corona waarschijnlijk?). De visums hadden we online al aangevraagd, dus die waren snel gescand, een laatste fotootje met een oude webcam en toen mochten we echt het land in. We moeten wachten tot het licht werd om verder te reizen, dus eerst maar eens de winterkleren verwisselen voor iets luchtigs. Toen het licht genoeg was en we wat geld gepind hadden opzoek naar een taxi die ons naar het busstation in Kampala kan brengen. Een ritje van ong. 40 kilometer, waar we door de drukte zo’n anderhalf uur over deden. En dan vermeed de taxichauffeur de drukte nog wel zei hij.. Het busstation is een belevenis op zich. Veel mensen op een kleine plek, die je allemaal willen helpen. Maatje Rachel kocht de kaartjes, ik bewaakte de koffers en lette er op dat ze in de juiste bus belandde. Mijn ogen moeten boekdelen gesproken hebben want meneer naast mij zei vriendelijk dat ik me geen zorgen hoefde te maken, ze waren wel eerlijk.. Hmm, zal best, toch maar goed gekeken dat ze écht wel onder in de bus terrecht kwamen. We zaten al vroeg (8:30 uur) in de bus, maar de bus vertrok pas even naar tienen. Dat werd dus zitten en wachten op een niet zo’n heel comfortabele stoel. Gelukkig hadden we live entertainend als we uit het raam keken, genoeg te zien. Om de haverklap komt er ook iemand de bus in om zijn waar aan te prijzen. Horloges, lampen, frisdrank, kip op een stok, snoepjes, boeken enz. We hebben ze allemaal afgewimpeld, niets nodig, we waren al zo bepakt en bezakt! (2 x 46 kg + handbagage). Uiteindelijk vertrok de bus dan eindelijk en begon onze rit. Kampala uitkomen neemt de helft van de reistijd in beslag. Drie uur later waren we er nog nauwelijks uit. En het was warm in de bus! Maar daar dachten de Ugandezen anders over. Dus het was wij doen raampje open, achter buurvrouw schuift raampje dicht en dat keer tien ofzo, uiteindelijk het maar opgegeven. Drinken deden we liever niet teveel want onderweg naar het toilet moeten leek ons niet zo fijn idee. Rond de klok van 17 reden we dan toch eindelijk Soroti binnen. Els haalde ons op en toen was het nog maar vijf minuten naar Amecet. Het was een goed weerzien van de aunties die ik nog kende van drie jaar terug en een leuke kennismaking met de nieuwe aunties. Na iedereen begroet te hebben, korte rondleiding en uitleg van Els door Amecet en ons verblijf voor de komende weken eerst maar eens even drinken, eten en naar de WC. En daarna een douch, want daar snakte we misschien nog wel het meest naar en dan maakt het dus echt niet uit dat die koud is. Intussen zit er bijna een week op. De namen van de kinderen ken ik intussen wel aardig, de aunties haal ik soms nog wat door elkaar. D’r zijn op ‘t moment vier kleine baby’s, vier wat grotere, 3 peuters en twee schoolgaande broertjes. Allemaal met hun eigen, vaak trieste verhaal. En wat is het dan goed om te zien wat de mensen in Amecet doen. Een lach van een kind is zoveel waard! Het is fijn om hier weer te zijn, maar ook weer wennen ook al is er nog zoveel herkenbaars van de vorige keer. De volgende keer misschien wat meer inhoudelijks over één van de kinderen, voor nu laat ik het hier maar bij. Morgen onze eerste vrije dag. Zwemmen staat op de planning, maar dan moet het wel wat mooier weer zijn als vandaag want vandaag was het fris voor Afrikaanse begrippen. De aunties vragen dan of dit hetzelfde is als winter in NL. Haha, deze dag is meer een gemiddelde zomerdag in NL. Tot de volgende keer en hartelijke groet uit Soroti. Liefs! Anjo
Vorige week dinsdagochtend ging al vroeg de wekker, om 7:15 uur vertrek richting Schiphol. Het maatje waarmee ik ging was snel gevonden, kopje koffie en de laatste spullen van haar in één van de koffers en toen kon het feest van alle controles en checks beginnen. De koffers waren ietsepietsje te zwaar, maar de vriendelijke mevrouw keurde het goed. De douane ging snel (je hoeft tegenwoordig niets meer uit je tas te halen), nog een laatste paspoort check en toen was het wachten op boarden. Zo rond 12:00 uur lieten de wielen van het vliegtuig de Nederlandse bodem los en vlogen we richting Istanbul. Op Istanbul een poosje wachten en rondlopen en toen via Kigali naar Entebbe. Dat stuk was het vliegtuig(je) niet vol, dus we hadden ruimte genoeg om hier en daar een dutje te doen. Onderweg er achter gekomen dat in vliegtuig 1 m’n ereader is blijven liggen. Flink balen, maar het is zo en hij is het niet waard om achteraan te gaan en dan een vlucht te missen. Ondanks dat het midden in de nacht is als we op Entebbe aankomen is het er warm! Dus gauw koffers ophalen en paspoort laten checken. Maar niet voordat we onze handen verplicht desinfecteren moeten (vanwege Corona waarschijnlijk?). De visums hadden we online al aangevraagd, dus die waren snel gescand, een laatste fotootje met een oude webcam en toen mochten we echt het land in. We moeten wachten tot het licht werd om verder te reizen, dus eerst maar eens de winterkleren verwisselen voor iets luchtigs. Toen het licht genoeg was en we wat geld gepind hadden opzoek naar een taxi die ons naar het busstation in Kampala kan brengen. Een ritje van ong. 40 kilometer, waar we door de drukte zo’n anderhalf uur over deden. En dan vermeed de taxichauffeur de drukte nog wel zei hij.. Het busstation is een belevenis op zich. Veel mensen op een kleine plek, die je allemaal willen helpen. Maatje Rachel kocht de kaartjes, ik bewaakte de koffers en lette er op dat ze in de juiste bus belandde. Mijn ogen moeten boekdelen gesproken hebben want meneer naast mij zei vriendelijk dat ik me geen zorgen hoefde te maken, ze waren wel eerlijk.. Hmm, zal best, toch maar goed gekeken dat ze écht wel onder in de bus terrecht kwamen. We zaten al vroeg (8:30 uur) in de bus, maar de bus vertrok pas even naar tienen. Dat werd dus zitten en wachten op een niet zo’n heel comfortabele stoel. Gelukkig hadden we live entertainend als we uit het raam keken, genoeg te zien. Om de haverklap komt er ook iemand de bus in om zijn waar aan te prijzen. Horloges, lampen, frisdrank, kip op een stok, snoepjes, boeken enz. We hebben ze allemaal afgewimpeld, niets nodig, we waren al zo bepakt en bezakt! (2 x 46 kg + handbagage). Uiteindelijk vertrok de bus dan eindelijk en begon onze rit. Kampala uitkomen neemt de helft van de reistijd in beslag. Drie uur later waren we er nog nauwelijks uit. En het was warm in de bus! Maar daar dachten de Ugandezen anders over. Dus het was wij doen raampje open, achter buurvrouw schuift raampje dicht en dat keer tien ofzo, uiteindelijk het maar opgegeven. Drinken deden we liever niet teveel want onderweg naar het toilet moeten leek ons niet zo fijn idee. Rond de klok van 17 reden we dan toch eindelijk Soroti binnen. Els haalde ons op en toen was het nog maar vijf minuten naar Amecet. Het was een goed weerzien van de aunties die ik nog kende van drie jaar terug en een leuke kennismaking met de nieuwe aunties. Na iedereen begroet te hebben, korte rondleiding en uitleg van Els door Amecet en ons verblijf voor de komende weken eerst maar eens even drinken, eten en naar de WC. En daarna een douch, want daar snakte we misschien nog wel het meest naar en dan maakt het dus echt niet uit dat die koud is. Intussen zit er bijna een week op. De namen van de kinderen ken ik intussen wel aardig, de aunties haal ik soms nog wat door elkaar. D’r zijn op ‘t moment vier kleine baby’s, vier wat grotere, 3 peuters en twee schoolgaande broertjes. Allemaal met hun eigen, vaak trieste verhaal. En wat is het dan goed om te zien wat de mensen in Amecet doen. Een lach van een kind is zoveel waard! Het is fijn om hier weer te zijn, maar ook weer wennen ook al is er nog zoveel herkenbaars van de vorige keer. De volgende keer misschien wat meer inhoudelijks over één van de kinderen, voor nu laat ik het hier maar bij. Morgen onze eerste vrije dag. Zwemmen staat op de planning, maar dan moet het wel wat mooier weer zijn als vandaag want vandaag was het fris voor Afrikaanse begrippen. De aunties vragen dan of dit hetzelfde is als winter in NL. Haha, deze dag is meer een gemiddelde zomerdag in NL. Tot de volgende keer en hartelijke groet uit Soroti. Liefs! Anjo
-
09 Maart 2020 - 21:26
Suzanne:
Een goed begin zo’n eerste week. Maak er een mooie tijd van! -
10 Maart 2020 - 00:05
Marja Jacobi:
Fijn dat jullie veilig gearriveerd zijn en alweer een beetje op adem zijn gekomen. Heel veel zegen en liefde gewenst in jullie mooie werk met de kinderen -
10 Maart 2020 - 08:07
Ina Ter Meer:
Fijn dat jullie er veilig aangekomen zijn.heel veel werkplezier.groetjes -
10 Maart 2020 - 11:06
Geke:
Mooi bericht ! Hoop dat je / jullie net zo veel zullen kunnen doen (én genieten) als de vorige keer ! Succes daarmee en geniet er van ! En laat ons meegenieten svp !!
Groeten terug,
Vanaf Schiphol en vanuit Singapore via Istanbul (net als jullie -
10 Maart 2020 - 15:52
Conny:
Wat een mooi begin!! Fijn dat de reis goed is gegaan!!Hele fijne tijd daar!!!!! -
13 Maart 2020 - 13:21
Agnes:
Heerlijk je blog en fijn dat we mee mogen kijken en leven. -
13 Maart 2020 - 15:56
Ds. W.C. Polinder:
Fijn om te lezen dat je goed gearriveerd bent. Afrika blijft een boeiend continent.. Wees een zegen daar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
