Week 2

Tijd voor een nieuw verhaal uit Soroti. Waar gelukkig nog geen Corona is, sowieso niet in Uganda zover wij weten. Laten we hopen dat dat zo blijft! In omliggende landen zijn al wel enkele gevallen, maar ik bid dat het Coronavirus zich in Afrika niet verder verspreid, dat zou desastreuze gevolgen hebben. Ik volg op afstand de ontwikkelingen in Nederland, maar vanaf hier voelt het wel als ‘ik stond er bij en keek er naar’. Veel sterkte voor iedereen nu iedereen de gevolgen van de getroffen maatregelen zal ervaren. Laten we hopen dat de maatregelen hun doel treffen en het virus daarmee ingedamd wordt.

Goed, dan over hoe het hier gaat. Onze eerste vrije dag was heerlijk! Lekker rustig aan gedaan, gezwommen (en verband tijdens de wandeling er naar toe), wat lekkers gegeten en gedronken. En, ons eerste boda-ritje was een feit. Een boda is een motortaxi en met z’n tweeën achterop gaat prima. Het verkeer is hier wat chaotisch voor ons Nederlanders, maar de bodadrivers zijn behendig en ervaren over het algemeen. Een prima, goedkoop, vervoersmiddel dus voor de wat langere stukjes (of kort als we geen zin hebben om te lopen).
Er zijn de laatste paar dagen wat kinderen bijgekomen. Een kleine baby, genaamd Emma, van een weekje oud. Zijn (Emma is hier een jongensnaam, afgeleid van Emmanuel) moeder is psychisch ziek en niet in staat om voor Emma te zorgen. Emma zijn zus is in het verleden ook een tijdje in Amecet geweest en oma zorgt nu voor haar. Emma is klein, maar dapper. Hij drinkt zijn flesjes en kan bij tijd en wijle goed van zich laten horen. De sneltest voor HIV was negatief, over een paar weken zal een definitieve test afgenomen kunnen worden. Nu heeft hij nog antistoffen van zijn moeder in zijn bloed waardoor dat nog niet kan. Tot die uitslag bekend is zal hij in ieder geval behandeld worden. Dan hebben we zaterdag Gabriel gekregen. Gabriel zijn moeder is overleden bij een verkeersongeluk, en daar heeft Gabriel zelf ook een flinke schaafwond op zijn hoofd aan overgehouden. Hij krijgt antibiotica om infectie te voorkomen (wat niet helemaal lijkt te lukken), we behandelen de wond en de pijn die hij daar aan heeft. Het drinken gaat nog niet fantastisch. Hij moet wennen aan de fles en andere voeding (zijn moeder gaf ongetwijfeld borstvoeding), terwijl voldoende vocht binnenkrijgen voor hem wel belangrijk is omdat hij het ook veel verliest via de wond op zijn hoofd. ’t Is een mooi mannetje, maar zijn ogen staan nog verdrietig. Hopelijk mag hij gauw opknappen door de medicijnen, maar ook veel aandacht en liefde. Zondagnacht kregen we nog een meisje genaamd Devine, van negen dagen oud, met ook haar eigen trieste verhaal. Haar moeder overleed zondagnacht, nog maar 20 jaar oud. De moeder werd zwanger en HIV+ door verkrachting van haar oom. Waaraan ze overleden is weten we niet, de keizersnede was negen dagen geleden, ze was intussen al weer thuis. De familie is in verwarring en heeft tijd nodig alles te regelen. Tot die tijd is Devine hier op een veilige plek en zal ze ook worden behandeld voor HIV. Maar net als bij Emma kunnen we dat ook bij haar pas over een weken echt testen. Dat waren de nieuwe baby’s en dan zijn er ook nog de kinderen die hier al een tijdje zijn. Waaronder Aloysius. Aloysius is een ventje die al een tijdje in Amecet verblijft. Aloysius lijkt iets van een syndroom te hebben en heeft o.a. een schisis (‘hazenlip’). Hij zou daar aan geopereerd moeten worden maar hij was niet goed op gewicht om een operatie aan te kunnen. Dus werd gevraagd of Amecet hulp kon bieden in het voeden en dat kon gelukkig. Hij heeft een speciale fles en begint wat aan te komen, maar het gaat langzaam. Hij is intussen zo’n twee maanden en weegt ong. 3 kg. Ander probleem van Aloysius lijkt iets neurologisch te zijn. Hij heeft een uitstulping aan de achterkant zijn hoofd wat groter wordt en ook zijn hoofdomtrek groeit flink. Ik denk dat zijn neuraal buis niet goed is aangelegd en hij een hydrocefalus (waterhoofd) heeft. Deze week gaan de social workers proberen contact te maken met zijn ouders. Zij moeten hem naar het ziekenhuis in Mbale nemen voor verdere onderzoeken. Zijn neurologische probleem baart mij meer zorgen dat zijn schisis op dit moment.
Voor de kinderen is het natuurlijk niet leuk, maar ik vind het wel leuk dat er wat kindjes zijn die wat extra zorg nodig hebben. Ook vind ik het leuk om samen te werken met de verpleegkundigen. In 2017 was er één verpleegkundige, zij is intussen niet meer werkzaam in Amecet. Intussen zijn er drie meiden die ingezet worden als verpleegkundige, maar eigenlijk verloskundige zijn. De bedoeling is dat zij samen een mooi team gaan vormen. Ik leer van hen, vooral over alle huidproblemen, die ken ik echt niet vanuit Nederland. Als er in NL een kind op de afdeling is met huidproblemen wordt er al gauw een dermatoloog ingeschakeld. Tegelijk probeer ik hen op mijn beurt voorzichtig en bescheiden wat kennis en kunde bij te brengen.
Morgen staat er een nieuwe vrije dag voor de deur. Ik vind het leuk en fijn om met de kinderen en aunties bezig te zijn, maar het is ook heerlijk een dagje vrijaf te hebben. Als de zon wat meer schijnt dan vandaag zal de invulling wel hetzelfde zijn als vorige week. Boodschapje, wasje draaien, even naar town, zwemmen en wat anders eten dat het menu van Amecet. Wat overigens ook prima is hoor! ’s Ochtends is het ontbijt vaak brood of een banaan + ei, tussen de middag posho en bruine bonen en ’s avonds over het algemeen rijst met vlees, kip of vis. Maar als ik eerlijk ben, de posho en bonen vervelen best snel, dus af en toe de keuze hebben tot iets anders is heerlijk! Wat kan een mens dan genieten van het ongewone wat in Nederland soms zo gewoon lijkt. Eten waar je zin in hebt en stroom + internet op elk moment. Hier al menig avondje en ochtend in het donker gezeten, vaak valt de stroom uit bij een dikke regen- of onweersbui. Maar ook dat is wat het is en tot nog toe is het ook welke keer weer teruggekomen. Het is sowieso fijn en gezellig om met z’n tweeën te zijn, maar vooral op dat soort momenten. Ik ga er een eind aan brijen voor nu, de rest bewaren we voor een volgende keer. Groeten van hier en sterkte met de situatie in Nederland!

Liefs,
Anjo