Weer in NL

Een korte, maar krachtige Afrika-reis. Na twee blogs uit Uganda bedacht ik me dat het wel goed zou zijn om nog een afsluitende te schrijven. Uit Nederland en dat komt zo:

Mijn vorige blog schreef ik nog vrij zorgeloos, toen ik het een dag later postte was het al niet helemaal up-to-date meer en nog een paar dagen later viel de beslissing om terug te gaan naar Nederland. Terwijl in Uganda het coronavirus zich nog niet verspreid had toen ik dit besloot, werden in Nederland de maatregelen in heel korte tijd steeds ingrijpender. Het vliegverkeer nam drastisch af en het idee om ‘opgesloten’ te zitten in Uganda benauwde mij steeds meer. Wat als er wat met dierbaren in NL gebeurde en ik kon er niet heen? Als we om ons heen keken zagen we dat de maatregelen die getroffen worden niet van enkele weken zijn, maar eerder maanden. En wie kon dan garanderen dat ik 30 april nog terug zou kunnen vliegen? Veel tijd om na te denken was er niet want als ik terug wilde dan moest dat snel nu er nog vluchten zouden gaan. Met dat ik een vlucht geboekt had, kondigde de president van Uganda ook aan maatregelen te gaan treffen. Alle buitenlanders mochten al een tijdje het land niet meer in of moesten 14 dagen in quarantaine. Hoe snel kan het gaan! Anderhalve week voor deze beslissing hadden wij nog een prima vlucht en kwamen we met enkel je handen desinfecteren het land binnen. Nu kondigde de president aan dat ook in Uganda de kerken en scholen dicht moesten.
Een vlucht boeken was complexer dan gedacht, veel was al gecanceld en voor dat wat nog ging moest een flink bedrag worden neergeteld. Uiteindelijk lukte het mij een vlucht voor zondagavond te boeken en de dag daarna lukte dat ook Rachel en Anneke (twee andere NL’ers) nog. Vanaf toen stond alles in het teken van de vraag of deze vlucht niet gecanceld zou worden. Alles leek er op dat het ging lukken, totdat zaterdagavond de president aankondigde dat de airport maandag 00:01 uur gesloten moest worden. En onze vlucht ging op zondagavond 23:30 uur.. KLM was onbereikbaar voor het stellen van vragen, maar de ambassade hield ons goed op de hoogte. Of de vlucht nou zou gaan of niet, we bedachten dat het sowieso goed was om richting Entebbe te gaan. Dan zijn we in ieder geval in de buurt van het vliegveld. Zondagochtend ging om 05:00 uur onze wekker, om 06:00 uur zaten we in de auto richting vliegveld. Elias, de social worker van Amecet, bracht ons weg. Hij moest naar Jinja en was bereid door te rijden richting vliegveld. De kosten voor deze reis konden we nu mooi door drie delen. Het was fijn om niet in de bus te zitten, want ik was intussen ook nog eens ziek geworden. Donderdagavond voelde ik mij al niet heel fit, vrijdag nog minder fit en daarna bleef dat een beetje zo. Keelpijn, oorpijn, hoofdpijn, wat verhoging, misselijkheid, algehele malaise: Klachten die zouden kunnen passen bij Corona.. En bij malaria, maar die test was vrijdag negatief. Dat verhoogde de spanning alleen maar meer, want als ik positief zou zijn dan had dat grote gevolgen voor Amecet en de mensen daar. Al met al dus flinke spanning en stress dus die ongetwijfeld ook een deel van de klachten veroorzaakten. Wat was het mooi en fijn om te merken dat er zo meegeleefd werd vanuit Nederland. Apjes, berichtjes en vooral gebed, het deed onwijs goed! En het heeft gewerkt want vorige week maandagochtend vroeg zette ik weer voet aan Nederlandse bodem en vorige week woensdagavond was de Corona-test negatief. Dit was niet wat ik van te voren bedacht en gewild had, maar ik zie nu hoe goed het is dat ik terug in Nederland ben. Uganda en ook Amecet is inmiddels in Lock-down. De staf die op het terrein woont zorgt voor de kinderen en alle andere werkzaamheden zoals de schoonmaak, koken en wassen. De staf die buiten de muren van Amecet woont mag tijdelijk niet komen. Ik zie de gevolgen van het coronavirus in Nederland en vrees des te meer voor Uganda en andere landen in Afrika. Eén IC bed op één miljoen mensen.. Vandaag geen werk is vanavond geen eten. De meeste Ugandezen hebben geen potje om voedsel voor een paar dagen in te slaan, geen koelkast om dat in goed te houden. Vandaag stond nog op de NOS: het is stil, totdat mensen honger krijgen.. Dat maakt mij stil.

Voor nu is dit de laatste blog en wie weet volgt er ooit een Uganda 3.0 reisje, maar voorlopig niet. Het past mij hier ook iedereen te danken die zo meegeleefd en meegebeden heeft. Dat heb ik ontzettend gewaardeerd! Sterkte en succes voor iedereen nu de sociale contacten tot het minimum beperkt moeten worden, nu het werk in de zorg, andere vitale processen, maar ook thuis met kinderen zoveel energie en creativiteit vraagt. Samen kunnen we dit met de hulp van God. Hem loopt het niet uit de hand!

Liefs, Anjo