Weer thuis

Vorige week rond deze tijd zat ik op het vliegveld van Kampala te wachten op het vliegveld. ’s Ochtends vroeg om kwart over 5 ging m’n wekker, stopte ik de laatste spullen in m’n koffer, gaf ik de nachtaunties een laatste knuffel en bracht de schoolbus Rebecca en mij naar het busstation. De heenweg had ik Amecet het vervoer laten regelen, dat was voor toen super fijn, maar vanwege de hoge brandstofkosten in Uganda hangt daar ook echt wel een prijskaartje aan. Na 11 weken Afrikaanse ervaring vond ik dat ik wel klaar was voor een reisje met de bus én Rebecca ging met me mee. Zij heeft wat vrienden in Kampala wonen en ging haar visum verlengen (’s avonds bedacht ze dat ze de volgende dag toch maar ‘even’ naar Kenia vloog om daar achter gebleven spullen te halen en familie te bezoeken..). Ik vond het met de busreizen een leuke ervaring! Allereerst waren we super vroeg, niet omdat de bus zo vroeg vertrekt, maar om een goed plaatsje (bij het raam) te bemachtigen. Nadat dat gelukt was begon het wachten, de bus rijd niet op tijd, maar op het aantal personen wat er in zit. Dus zit de bus half vol, dan wachten we rustig nog een uurtje tot hij helemaal vol zit. Tot onze opluchting reden we toch precies om 7 uur weg, de bus zat blijkbaar vol genoeg. Daar gingen we hobbel de bobbel Soroti uit. Een weemoedig gevoel, zo vaak door town gewandeld, zoveel gezien en gehoord, zoveel bekenden gezichten, gebouwen, herkenningspunten. En hoe verder we reden hoe groter de afstand tussen mij en de kinderen. Maar aan de andere kant ook, hoe dichter weer bij huis. De tempratuur was aangenaam, ik probeerde alles nog één keer goed in me op te nemen, maar het vroege opstaan eiste zijn tol, ik sukkelde wat in slaap, totdat PANG! een harde knal, we hadden een klapband. Gelukkig reden we net even zachtjes, anders had dat wel eens wat anders kunnen aflopen. Nu kwam de bus langzaam tot stilstand aan de kant van de weg om het wiel te verwisselen. Met dat de ruimte van het reservewiel open ging vlogen er ook 4 kippen uit, maar toen die ook weer gevangen waren en veilig opgeborgen waren konden ze het wiel vervangen. Voor ons een mooie gelegenheid onze benen even te strekken. Na een half uurtje lag het nieuwe wiel er op en konden we onze trip vervolgen. Hoe dichter we Kampala naderde hoe groener en meer jungle de omgeving werd. Het was me de heenweg helemaal niet zo opgevallen, maar ik kon het bijna niet geloven! Ik zei tegen Rebecca dat het bijna onvoorstelbaar is dat dit één en hetzelfde land is. Kampala is groen, heel groen en veel koeler en Soroti, zo’n 8 uur rijden naar het noorden is droog, heel droog en een stuk warmer! Rebecca en ik laten ons afzetten waar we met een driver afgesproken hadden (onderweg hadden we af en toe whatsap contact om te laten weten waar we waren). Het was de bedoeling dat we naar Entebbe Backpackers gingen. Daar had Rebecca een kamer voor één nacht, konden we een douche nemen, wat eten en dezelfde mensen brachten me dan ’s avonds ook naar het vliegveld. De driver was daar zoals afgesproken, maar ons reisje zou niet compleet zijn met autopech (door verkeerde brandstof in de auto), ietsje vertraging, maar we hadden gelukkig tijd genoeg. Bij aankomst eerst maar eens wat eten en flink drinken, ik had nauwelijks gedronken omdat tijdens de busreis de sanitaire voorzieningen nagenoeg afwezig zijn. Daarna een douche, m’n koffers wat rangschikken, wat uitrusten en om 20:00uur tijd voor het vliegveld. Zoals ik in m’n eerste blog vanuit Afrika al zei is het vliegveld piepklein, dus het hele proces van inchecken, koffers afgeven, douane was zo gepiept. Van m’n laatste shillings met al m’n vrienden wat gedronken en wat lekkers gegeten en weer wachten totdat de gate open gaat. Eenmaal in het vliegveld schrik ik me een hoedje als de stewardess Nederlands tegen me begint te praten, op een paar vrijwilligers en af en toe een Nederlands woord met Els was ik dat niet echt meer gewend. Met ietsje turbulentie was het al met al een prima vlucht, had ik redelijk wat geslapen en zette ik uiteindelijk rond 7 uur vrijdagmorgen voet aan Nederlandse bodem.

En nu ben ik bijna weer een week thuis. M’n Afrikaanse ervaring lijkt soms wel een beetje een droom. De twee werelden staan zover uit elkaar dat het bijna niet voor te stellen is dat in Uganda het leven ook gewoon doorgaat. Het was wel weer even wennen toen ik met stijve benen over het asfalt van Schiphol liep. Strakke witte lijnen bepaalden, gestippeld of doorgetrokken, opeens de regels weer van mijn bewegingen. Een heel verschil met de rode zandwegen en bodadrivers die kriskras over straat rijden in Uganda. Maar naar een paar dagen begint het zachtjes aan weer te wennen, al blijf ik me verbazen, over bijvoorbeeld de hoeveelheid keuze in de supermarkt als je wat te drinken of een pakje kaas wilt hebben. Ik geniet van de vrijheid, de onbezorgdheid, een schoon dekbed, de luxe van een warme douche en wasmachine en toch merk ik ook dat ik nog niet helemaal geland ben. Ik mis de kinderen, de koddige peuters, het knuffelen en voeden van de baby’s, de aunties, de temperatuur, de eenvoud van het leven, het zwemmen bij het hotel, de bodaritjes naar town en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn lijf is in Nederland, mijn hoofd soms nog in Uganda. Dat zal wel even tijd nodig hebben.

Het past mij hier ook om te danken. Allereerst en bovenal dank aan mijn Hemelse Vader die mij wonderlijk gespaard heeft. Op wat darmklachten na ben ik niet ziek geweest, zelfs geen malaria en dat is echt heel bijzonder! Maar ook dank aan alle mensen thuis die geholpen hebben in de voorbereidingen, me ophaalden en weg brachten van en naar Schiphol, er voor me waren als ik een babbeltje nodig had, soms aan een half woord genoeg hadden. Ik wist en voelde dat er voor me gebeden werd en voelde me daardoor gedragen en gesteund. Mijn dank daarvoor!

Ik hoop ooit m’n blogs te kunnen vervolgen met Ugandareis 2.0, maar voor nu is dit echt de laatste.

Liefs,
Anjo